Skip to main content

Hydroizolacja ścian zewnętrznych w polskich budynkach

Hydroizolacja ścian zewnętrznych to istotny element ochrony budynków przed wilgocią, zwłaszcza w Polsce, gdzie zmienne warunki atmosferyczne mogą prowadzić do poważnych uszkodzeń konstrukcji. Wilgoć przenikająca przez ściany nie tylko negatywnie wpływa na materiały budowlane, ale również może powodować powstawanie pleśni i grzybów wewnątrz pomieszczeń, co stanowi zagrożenie dla zdrowia mieszkańców.

Najczęściej stosowanym rozwiązaniem w Polsce jest izolacja bitumiczna lub zastosowanie specjalnych tynków hydroizolacyjnych, które skutecznie chronią ściany przed wilgocią. Izolacje bitumiczne są szczególnie efektywne w przypadku ścian fundamentowych, które są narażone na bezpośredni kontakt z wodą gruntową. Nakładane na zewnętrzne powierzchnie ścian, tworzą nieprzepuszczalną barierę, która zabezpiecza budynek przez wiele lat.

W przypadku nowoczesnych budynków coraz częściej stosuje się także tynki mineralne z dodatkami hydrofobowymi, które zapobiegają wnikaniu wody, jednocześnie umożliwiając ścianom oddychanie. Takie rozwiązania są szczególnie popularne w Polsce, gdzie wzrasta świadomość ekologiczna oraz potrzeba stosowania materiałów o wysokiej paroprzepuszczalności.

Należy pamiętać, że hydroizolacja ścian zewnętrznych nie ogranicza się jedynie do powierzchni fundamentów. Ściany nadziemne, szczególnie te narażone na silne opady deszczu, również powinny być odpowiednio zabezpieczone. Ważnym elementem hydroizolacji jest również odpowiednie wykonanie połączeń między poszczególnymi elementami budynku, takimi jak ściany, dach czy tarasy, które są szczególnie narażone na przecieki.

Hydroizolacje balkonów https://www.hydroizolatorzy.com.pl/uslugi/hydroizolacja-balkonow/

Początki obrotu nieruchomościami w Polsce sięgają XVII i XVIII wieku. Miasta rozwijały się wówczas bardzo szybko, dzięki działalności inwestycyjnej bogatego mieszczaństwa oraz szlachty i duchowieństwa. Opisuje to Leszek Kałkowski w pierwszym rozdziale swojej książki pt. “Polski Rynek nieruchomości − bilans otwarcia po wejściu Polski do Unii Europejskiej”.

Szlachta posiadała w miastach dwa rodzaje nieruchomości: tzw. “dobra stojące”, obejmujące zabudowę wraz z placem oraz “dobra leżące”, czyli place, nie zawsze zabudowywane i użytkowane przez właściciela.

Dobrami stojącymi (posesjami) określilibyśmy dziś nieruchomości mieszkaniowe, użytkowane przez właściciela. Najczęściej spotykanym typem posesji, należącym do szlachciców, były kamienice, położone w zwartej zabudowie miejskiej lub w najbliższym sąsiedztwie murów miasta.

Nie zawsze były to okazałe gmachy, budowane przez szlachtę. Często kupowane od mieszczan budynki nie różniły się zupełnie wyglądem od sąsiednich domów.

Dlaczego już wtedy inwestowano w zakup kamienic? Kryje się za tym, oczywiście, możliwość osiągania dochodów z wynajmu mieszkań lokatorom. Tak zostało do dziś!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *